آش هشته پا!!

خیزید و بزائید که هنگام شباب است

آوردن فرزند به هر سال، ثواب است

گویی که تو را بر سر منقال کباب است

هرچند که این زندگی خود عین عذاب است

خارج شده از دست همه ، این چه حساب است؟

                                     فردا چو رسد هیچ نماندست به گلزار

ما را قلم و گردن و خودکار شکستند

دنیای مجازی همه را نیک ببستند

با تیغ تبر ریشه ز تاریخ گسستند

قلب همه ی مادرکان سخت بخستند

آنگه به غلط  بر سر این خانه نشستند

                           در گلشن ما نیز نه سر ماند و نه سردار

گویند که دشمن همه در حال کمین است

در فکر براندازی این کشور و دین است

هرجا که روی دشمنیش سخت و یقین است

یک شخص در این فکر ، بسی زار و حزین است

آخر تو ندانی که چرا چون و چنین است

                               این سلسله تکرار شود باز چو پرگار 

هر نیک که بودست از این خانه زدودند

هر گنج که بودست ز کاشانه ربودند

گفتند و بسی دشمن بیگانه ستودند

آبادی این خاک چو  ویرانه نمودند

چون مار دُژم بر سر آن گنج غنودند

                              تا مملکت خویش سپردند به اغیار

در علم وهنر هیچ ندارند درایت

بستند ره عشق و صفا را به نهایت

بر مردم بیچاره نمودند جنایت

کس نیست دهن باز کند او به شکایت

ای اهل سخن هیچ مگوئید حکایت

                                     گردیده همه پیر و جوان زار و گرفتار

گویند که بر  زن همه جز خانه حرام است

افشاندن مو بر سر و بر شانه حرام است

خوانندگیش  چون می و میخانه حرام است

صحبت چو کند با کس بیگانه حرام است

ورزشگه ورقصیدن جانا.نه حرام است

                            در قصه ما نیز نه دل ماند و نه دلدار

چشم و دهن و گوش، همان بسته نکو بِه

بازو و  سر و گردن ما خسته نکو به

دست و قلم و ساق چو بشکسته نکو به

سرّ ِِ و خبر و راز ندانسته نکو به

عقل و خرد و فکر بسی شسته نکو به

                   تا در وطن ما  نه سِر ماند و نه اخبار

 در داخل کشور نه کشاورز و نه دام است

نه رونق کارخانه و نه ماده ی خام است

با اینهمه، دولت هدفش غزه و شام است

آفتاب عدالت همه جا بر لب بام است

زین بیش نگویم که دگر کار تمام است

              تدبیر نداریم و فتادیم به ادبار